“Priesterschap is een prachtige levensopgave” Bisschop Frans Wiertz is priester met hart en ziel

ROERMOND (RKnieuws.net) - Hij mag dan in september 15 jaar bisschop van het Bisdom Roermond zijn, aan de basis van zijn volwassen leven staat toch de priesterwijding. Op 30 maart van dit jaar 40 jaar geleden ontving hij deze uit handen van Mgr. Petrus Moors. De Sleutel ging met Mgr. Wiertz in gesprek over zijn visie op het priesterschap.

Een overduidelijk overvolle agenda maakt een afspraak alleen op termijn mogelijk. Maar als je dan welkom bent, ben je ook echt welkom. De bisschop is ondanks alle drukte rond zijn persoon, echt geen druktemaker. Hij begeeft zich van de ene vergadering naar de andere en van de ene plechtigheid naar de andere, maar wekt nooit de indruk gestresseerd gehaast te zijn. Dat kan alleen omdat zijn hart vanuit een diep gevoeld geloof naar mensen uitgaat.

Frans Wiertz werd priester in een tijd dat de roepingenstroom aan het opdrogen ging. Er waren eind jaren zestig nog slechts enkelen die dusdanig geroepen waren, dat ze studie en vorming afmaakten. Mgr. Wiertz herinnert zich: “Je merkte dat vele mede studiegenoten aarzelden. Er gingen er ook veel weg. Bij mijn wijding bijvoorbeeld kwamen er tien tot vijftien kapelaans op het wijdingsfeest. Ze zijn later allemaal uitgetreden. Het zette je wel aan het denken over wat er allemaal speelde. Ik ben dus zeker niet slapende en zonder bewustzijn priester geworden. De secularisatie diende zich toen al aan en dat kwam ook in het lesgeven op het seminarie aan de orde. De monoliet begon ook op het seminarie af te brokkelen terwijl dat in de parochies nog minder het geval was. Hoe dan ook: we wisten waar we aan begonnen en daarom heb ik met nooit bekaaid of bekocht gevoeld.”

Bisschop Wiertz geeft twee kernpunten aan waarom hij tegen de stroom van de tijd in toch koos voor het priesterschap: “De keuze voor het priesterschap heb ik bewust kunnen maken. Ik voelde me daar rustig en zeker bij. Op de eerste plaats omdat ik wist dat ik een persoonlijk verbinding met Jezus Christus had. Op de tweede plaats was ik me bewust van de noodzaak van pastoraal. Ik kende het grote voordeel en voorrecht twee ooms te hebben die met hart en ziel in de parochie stonden. Hun contacten met mensen, met hun noden, zorgen en vreugden: zij waren daar gelukkig in. Hun levensmotto was als het ware: we dragen de Kerk op de rug en Jezus Christus in ons hart. Ook ik heb me dat eigen gemaakt en dat gevoel is in de loop der jaren alleen maar versterkt. Het zijn twee vaste elementen die zekerheid aan je priesterlijk werk geven: de wetenschap dat Hij ons leven is én de noodzaak van pastoraal, want de mensen vragen naar een genezend woord, naar zingeving, naar God, naar sacramenten.”