Paus Johannes Paulus II had een collegiale werkrelatie met de Congregatie van Bisschoppen. De oprichting door de paus van het Opus Dei als personele prelatuur weerspiegelde dat, aldus een gepensioneerde Vaticaanse functionaris.
Kardinaal Julián Herranz, voormalig voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Wetgevende teksten, bevestigde dit tijdens een bijeenkomst van kerkleiders over de apostolische constitutie Ut Sit, waarmee Johannes Paulus II het Opus Dei de status van personele prelatuur verleende.
Personele prelaturen werden voorzien door het Tweede Vaticaanse Concilie met als doel om de evangelisatiedynamiek van de Kerk te bevorderen. In een personele prelatuur, strekt de jurisdictie van een prelaat uit over meerdere bisdommen in plaats van een geografisch gebied.
Tijdens de bijeenkomst bedankte kardinaal Camillo Ruini, vicaris van Benedictus XVI voor het bisdom Rome, het Opus Dei “voor de diensten die het verleent ten behoeve van de bisdommen over de hele wereld en in het bijzonder die van Rome,” niet alleen vanwege de rol die sommige priesters van de prelatuur spelen in parochies of bij andere diensten in het bisdom, maar vooral in het streven naar heiligheid en voor het apostolaat dat elk van de gelovigen van de prelatuur stimuleert.
Kardinaal Herranz beperkte zich vooral op de totstandkoming van Ut Sit door uit leggen hoe dit document de “diepte en collegialiteit waarmee Johannes Paulus II het werk van de Congregatie voor de Bisschoppen volgde en instrueerde.”
De huidige prelaat van het Opus Dei, bisschop Javier Echevarría, legde uit dat de juridische status van de personele prelatuur het best past bij het pastorale fenomeen die de stichter, de heilige Jozefmaria Escrivá, zag in 1928 toen het Opus Dei werd gesticht.
Gewone christenen
De prelaat zei dat het Opus Dei “bestaat uit gewone christenen” die de boodschap verspreiden “dat geloof van binnen uit het gehele menselijke bestaan in al haar realiteiten kan en moet bevruchten: op de eerste plaatse de behoeften van het beroepswerk en, in het algemeen, het gezin en sociale leven.”
Hierdoor kan de prelatuur iedere persoon helpen bij het dichten van de “grote kloof tussen geloof en ons eigen persoonlijke bestaan dat bestaat uit werk en aardse interesses.”
Paul O’Callahan, deken van de faculteit Theologie van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, zei dat “de uniciteit van het werk van Opus Dei in relatie tot de leer van het Concilie niet bestaat uit de nieuwheid van haar boodschap. Deze is besloten in het feit dat het Werk de missie van de Kerk in de praktijk probeert te brengen en de effectieve realisering ervan uitdraagt.
Met het creëren van de prelatuur, zo vervolgde hij, “was het niet een zaak van een andere theoretische visie op de boodschap van het Concilie of het toevoegen van nieuwe elementen, maar het gewoonweg in de praktijk brengen ervan.”
De missie van de prelatuur, zei O’Callahan, “valt eenvoudigweg samen met die van de Kerk; haar gelovigen veranderen niets, zij handelen. Het Werk heeft geen eigen leer of theologie. Het wil alleen maar een klein deel zijn van de Kerk.”
Het Opus Dei heeft thans 86.000 leden verspreid over alle delen in de wereld, inclusief 21 bisschoppen.
donderdag 10 juli 2008
Kerkleiders reflecteren over de eerste personele prelatuur van de Rooms-katholieke Kerk, het Opus Dei.
Betancourt: ‘Jezus leerde me mijn gijzelnemers te vergeven’
Geweld en liefde“
Het enige antwoord op geweld is een antwoord van liefde”, zei Ingrid Betancourt gisteren in hotel Meurice in Parijs. De Frans-Colombiaanse politica, die begin juli werd bevrijd, zegt erg haar best te doen om de gijzelnemers te vergeven.Betancourt in gesprek met de pers. Om haar rechterpols draagt ze de rozenkrans die ze in gevangenschap maakte. (foto: Reuters)
Glimlach voor de commandant“
Ik herinner me heel goed deze commandant. Ik zie hem voor me. Hij was zo wreed geweest, zo gruwelijk. Toen hij voor me ging zitten, kon ik toch voor hem glimlachen”, zegt Betancourt.
Christus als springplank“
Het is erg moeilijk om van je vijand te houden. Je kan niet van iemand houden die je zoveel pijn doet. Maar ik vond in Christus een soort springplank. Ik zei: ‘Ik haat hem maar voor jou [Christus] stop ik met te zeggen dat ik hem haat’. En het feit dat ik het woord haat niet in mijn mond nam gaf mij rust.”
‘Veel te vergeven’
Betancourt: “Ik denk dat ik erin geslaagd ben om echt te vergeven. Inderdaad, mijn gijzelnemers, maar niet alleen hen. Je moet ook vergiffenis schenken aan je makkers die van tijd tot tijd moeilijke momenten hadden, aan je vrienden die zich jou niet meer kunnen herinneren, de mensen op wie je rekende en die je tekort hebben gedaan, de personen van wie je hield en die je afschuwelijke dingen hebt horen zeggen, zoals: ‘Dat ze gegijzeld werd, heeft ze zelf gezocht.’ Er is veel te vergeven.
”Heilige Maagd Maria “
Maria is me daarbij tot grote steun geweest”, zegt Betancourt. “Dat was fundamenteel voor mij, omdat in een ambiance van spirituele eenzaamheid waarin alles om mij heen vijandig en agressief was ik heb moeten leren niet te reageren op de wijze van toen ik vrij was en werd omringd door mensen die van me hielden: leren zwijgen, leren het hoofd te buigen. Soms was de enige persoon met wie ik kon praten, en dat geheel inwendig, de Maagd. Daarom, bravo Maria. Zij heeft enorm gesteund.
”Pelgrimage
Zondag 6 juli pelgrimeerde Ingrid Betancourt naar de Sacré Coeur, de beroemde basiliek op Montmartre. Na afloop zei ze tot de verzamelde pers dat het gebed haar had ‘getransformeerd’. Toen ze met het geweld werd geconfronteerd, ontdekte ze dat er twee manieren waren om daarmee om te gaan. Ten eerste kun je toelaten dat het je ‘lelijk’ maakt. “Je wordt dan zuur, kribbig, wraakzuchtig en je laat je hart vollopen met rancune. Maar je kunt ook voor de andere weg kiezen, de weg die Jezus ons heeft gewezen. Hij vraagt ons: zegen je vijand. Iedere keer als ik in de Bijbel las voelde ik dat die woorden tot mij gericht waren. Alsof Hij zelf voor mij stond en precies wist wat Hij tegen me zeggen moest. En dat ging recht naar mijn hart.
”Hand van God
Vandaag publiceerde het weekblad La Vie een kort interview met Betancourt. Daarin zegt ze opnieuw haar bevrijding als een wonder te hebben ervaren. “Gedurende al mijn jaren van gevangenschap heb ik de hand van God op mij gevoeld, maar nog veel meer op de dag van mijn bevrijding.
”Straf
Betancourt zei tegen La Vie dat ze de eerste jaren van haar gevangenschap nagedacht heeft over haar schuld. “Ik dacht dat God mij gestraft had voor al mijn zonden. Bovendien heb ik Hem het een jaar lang verweten dat mijn papa doodging. Vervolgens ging ik geleidelijk over van een defensieve positie naar een houding van instemming. Ik aanvaardde mijn situatie, niet op een onderworpen manier, maar vanuit mijn innerlijk.
”Lourdes
Morgen gaat Betancourt op bedevaart naar Lourdes. Naar verluidt zal ze pas in augustus een ontmoeting met de paus hebben.
Vaticaans protest tegen rechterlijk besluit tot euthanasie
Hilversum (Van onze redactie) 10 juli 2008 - Het Vaticaan heeft gisteren geprotesteerd tegen een beslissing van de Italiaanse justitie om de voeding van een comateuze vrouw stop te zetten. “Dit is feitelijke een act van euthanasie”, aldus mgr. Rino Fisichella tegenover het persbureau ANSA. De prelaat is president van de Pauselijke Academie voor het Leven.
Verkeersongeval
De patiënt om wie het gaat is Eluana Englaro, een jonge vrouw die al 16 jaar in coma ligt. Op 18 januari 1992 kreeg zij een zwaar verkeersongeval. Sindsdien wordt ze kunstmatig in leven gehouden. Haar vader had het gerecht in Milaan om toestemming gevraagd om de hydratering en voeding te laten staken. Gisteren besloot de rechter aan het verzoek tegemoet te komen.
Immoreel
Het Vaticaan beschouwt de uitspraak als een gerechtelijke dwaling omdat ze leidt tot een immorele daad. “De toediening van voedsel en water, zelfs als die kunstmatig geschiedt, is in het algemeen een gewoon en geproportioneerd middel tot levensbehoud”, zo luidt een verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer uit 2007.
Recht op thuiszorg
Artificiële voeding en hydratering moeten volgens de katholieke doctrine niet als medische behandeling worden beschouwd maar als gewone en passende zorg en als zodanig ook moreel verplicht. Alle zieke mensen die in een vegetatieve toestand verkeren, terwijl ze wachten op herstel of een natuurlijk einde, hebben volgens de Kerk recht op basiszorg.
Vaticaan duikt in rode cijfers
Hilversum (ANP/Van onze redactie) 9 juli 2008 - Het Vaticaan heeft na drie jaren van winst 2007 met een verlies van ruim 9 miljoen euro afgesloten. Tegenover 236,7 miljoen euro aan inkomsten stonden 245,8 miljoen aan uitgaven. Dat heeft de raad van kardinalen voor organisatorische en economische kwesties vandaag bekendgemaakt.
Media grootste verliespost
De grote verliespost vormen de media. Op de krant L’Osservatore Romano, Radio Vaticana, het televisiecentrum, de drukkerij en uitgeverij leed het Vaticaan vorig jaar een verlies van 14,6 miljoen euro. De krant en het radiostation zijn in tegenstelling tot de andere media-activiteiten zwaar verliesgevend. Daarentegen stegen de opbrengsten uit onroerend goed met 4 miljoen tot 36 miljoen.
Personeel
Het aantal personeelsleden van de Romeinse Curie, het centrale bestuursapparaat van de kerk, is in 2007 met 44 gestegen tot 2748. Van hen zijn er 1111 priester of lid van een religieuze orde of congregatie. Er werken 425 vrouwelijke leken in dienst van de leiding van de RK-Kerk. De personeelskosten beliepen in 2007 102,5 miljoen euro.
Pieterspenning
De Pieterspenning, de jaarlijkse bijdrage van de rooms-katholieken aan het Vaticaan, bracht vorig jaar bijna 80 miljoen dollar (50,8 miljoen euro) op. Ruim een kwart daarvan komt van rooms-katholieken in de Verenigde Staten. Daarna komen Italië, Duitsland en Spanje. De jaarlijkse verplichte bijdragen van de kerkprovincies leverden bijna 30 miljoen dollar (17,5 miljoen euro) op. Daarbij spant Duitsland de kroon: meer dan 9 miljoen dollar.
